آیا می توان از یک بادگیر دریایی هم برای لنگر انداختن و هم برای اتصال استفاده کرد؟

در صنعت دریایی ، کارآیی و سازگاری برای عملیات کشتی بسیار مهم است. یک سوال مشترک در بین صاحبان کشتی و مهندسان دریایی این است که آیا بادبان دریایی ، یک مؤلفه اصلی سیستم های لنگر ، می تواند به طور موثری در خدمت اهداف دوگانه باشد: رسیدگی به کارهای لنگر انداختن و اتصال.

نقش یک بادگیر دریایی
یک بادگیر دریایی یک دستگاه موتوری است که برای استقرار ، بازیابی و ایمن زنجیرهای لنگر یا طناب نصب شده بر روی کشتی ها نصب شده است. به طور سنتی ، عملکرد اصلی آن مدیریت بارهای سنگین مرتبط با لنگر انداختن است ، و اطمینان از پایدار ماندن کشتی ها در آبهای باز است. با این حال ، پیشرفت در مهندسی برنامه های بالقوه خود را گسترش داده است.

لنگر انداختن در مقابل مورینگ: تفاوتهای کلیدی
لنگر انداختن شامل تأمین یک کشتی به بستر دریا با استفاده از لنگر و زنجیره ای است ، در حالی که به طور معمول به اتصال یک کشتی به یک ساختار ثابت مانند حوض ، شناور یا اسکله با استفاده از طناب یا خطوط مصنوعی اشاره دارد. لنگر انداختن نیاز به رسیدگی به بارهای عمودی (به عنوان مثال ، وزن زنجیره و لنگر) دارد ، در حالی که اتصال به نیروهای افقی (به عنوان مثال ، جریانهای جزر و مدی یا باد فشار کشتی به طرف) سروکار دارد.

آیا یک بادگیر می تواند هر دو کار را انجام دهد؟
پاسخ کوتاه بله است ، اما با احتیاط. بادگیر دریایی مدرن به طور فزاینده ای برای تطبیق پذیری طراحی شده است. بسیاری از مدل ها اکنون پیکربندی های دوتایی Drum را دارند:

درام زنجیره ای لنگر (Wildcat): برای تعامل زنجیره ای لنگر طراحی شده است.
طبل Mooring (سر پیچ و تاب): مهندسی شده برای رسیدگی به طناب یا خطوط مصنوعی برای اتصال.
این قابلیت دوگانه به خدمه اجازه می دهد تا تجهیزات را تحکیم ، صرفه جویی در فضای عرشه و کاهش هزینه های نگهداری کنند. با این حال ، بادگیر باید معیارهای خاصی را رعایت کند:

ظرفیت بار: باید در برابر نیروهای لنگرگاه عمودی و تنش های افقی در برابر آن مقاومت کند.
دوام مواد: مؤلفه هایی مانند کولی ها و طبل ها برای تحمل قرار گرفتن در معرض آب شور به مواد مقاوم در برابر خوردگی (به عنوان مثال ، فولاد ضد زنگ) نیاز دارند.
سیستم های کنترل: مکانیسم های ترمز یکپارچه و کنترل های با سرعت متغیر ، انتقال ایمن بین حالت های لنگر انداختن و اتصال را تضمین می کنند.

ملاحظات عملی
در حالی که از نظر فنی امکان پذیر است ، اپراتورها باید به دستورالعمل ها رعایت کنند:
محدودیت های بار: بیش از ظرفیت دارای رتبه بادگیر در هنگام اتصال ، خطرات مکانیکی را به خطر می اندازد.
سازگاری خط: خطوط اتصال باید با قطر طبل و مشخصات اصطکاک مطابقت داشته باشد.
آموزش: خدمه به پروتکل نیاز دارند تا با خیال راحت بین حالت های لنگر و لنگر انداختن جابجا شوند.
یک بادگیر دریایی در واقع می تواند هر دو کارکرد لنگر و اتصال را انجام دهد ، مشروط بر اینکه برای بارهای دوگانه مهندسی شود و در پارامترهای طراحی کار کند. از آنجا که کشتی سازان فضا و راندمان را در اولویت قرار می دهند ، بادگیر های چند لایه در حال تبدیل شدن به یک سرمایه گذاری استراتژیک هستند .